Όπως ίσως έχει προαναφερθεί, ο Κήπος προϋπήρξε της επίσημης δημιουργίας του. Στα πρώτα του βήματα, είχαμε οργανώσει άτυπες ομάδες κοινωνικής-πολιτισμικής εμψύχωσης για εφήβους, βιωματικές δραστηριότητες αυτογνωσίας με επίκεντρο τις έννοιες της ύφανσης και της γεωγραφίας, αλλά και σεμινάρια για τις δεξιότητες εμψύχωσης ή το συντονισμό ομάδων μέσω της τέχνης.
Στο πλαίσιο των δραστηριοτήτων αυτών, στεκόμασταν ιδιαίτερα στις έννοιες της φύσης (δίχως να εξαιρούμε την πόλη κάθε φορά που αναφερόμασταν στη φύση), αλλά και της αφήγησης – των τεχνών γενικότερα, όπου ως τέχνες δε νοούνται μόνο οι επίσημες, θεσμικές εκδοχές, αλλά και οι καθημερινές πρακτικές ενός δημιουργικού βίου: το να περπατάς είναι τέχνη, το να μαγειρεύεις είναι τέχνη, το να φροντίζεις τ’ αγαπημένο σου φυτό είναι τέχνη, το να παίζεις με άλλους (μικρούς και μεγάλους, ανθρώπους και μη) είναι τέχνη, το να περιγράφεις μια μέρα στη δουλειά είναι τέχνη.